De last van veiligheid is ongelijk verdeeld in onze samenleving, gedragen door degenen Nike Air Max 270 Damen die worden gemarginaliseerd. Voor degenen in de marge overstijgt Nike Air Max 1 Dames veiligheid fundamenteel gezond verstand en verandert het in een litanie van microscopische regels. De regels komen naar voren wanneer vrouwen wordt verteld om op dat moment niet zo gekleed naar die plek te gaan, om over onze drankjes te waken, want wie weet wat er in zou kunnen glijden; wanneer ons verteld wordt stil te zijn; en in onze wandelgemeenschap, wanneer ons verteld wordt, dat we niet te vroeg of te laat of te hoog of te lang of te alleen moeten rennen. En wanneer de muren gebouwd door de regels worden overtreden, vragen we ons af welke regel werd overtreden. We vragen wat ze mogelijk dacht dat ze op dat moment van de nacht op dat spoor zat. We valideren de angsten. We intensiveren de roep om veiligheid. We moeten genoeg zeggen is genoeg.

Ja, we kunnen dingen doen om onszelf te beschermen. Maar 'bescherming' kan op Nike Internationalist Hombre zichzelf gevaarlijk zijn, waardoor onze wereld voor altijd kleiner wordt als we naar 'veiligheid' zoeken, zoals een zwart gat dat in zichzelf stort en ons en ons gevoel van avontuur in de vergetelheid trekt.

Veiligheid is terugtrekken. Het is een lijn waar we achter staan; een schild dat we hanteren; Nike Air Max Thea Womens een auspice van comfort. De mythe van veiligheid is dat het onder onze controle is (als we net "slim" genoeg zijn). Maar ik vraag me af, wat gebeurt er als we over de lijn dansen, ons schild neerleggen of troost afwerpen? Sommigen zeggen dat we brutaal zijn, dom, "erom vragen." Of we worden bekritiseerd als huichelaars, omdat we beweren veiligheid te waarderen en toch tegelijkertijd op avontuur gaan. Deze lijnen zijn geen lijnen; er zijn geen eenvoudige verbindingen tussen punt A en punt B. Onze wereld is complex. Hoe we door de ruimte tussen avontuur en veiligheid navigeren, is voor iedereen verschillend, maar, hoop ik, is een gebied dat het waard is in kaart te worden gebracht voor ons allemaal, omdat we eruit moeten. We moeten wegrennen.

Als een vrouw in onze samenleving, en als een vrouw op de paden, verbind ik me ertoe Nike Air Zoom Pegasus 33 Femme slim te zijn, maar weiger bang te zijn; Ik verbind me ertoe verantwoordelijk te zijn voor mijn eigen acties, maar verwerp het uitgangspunt dat ik het veiliger moet spelen omdat ik een vrouw ben. Ik beloof te rennen naar het soort wereld waarin ik wil leven, en weiger te accepteren dat dit zo goed is als maar kan. Ik ben zo gelukkig deel uit te maken van een gemeenschap van vrouwen en mannen die zich op hetzelfde pad voortbewegen. Als ik iets “vraag”, is het voor meer en meer mensen om met ons mee te doen.

Koude lucht vult mijn longen met elke ademhaling. Het is ijskoud, maar tegelijkertijd stimulerend. Het is nog steeds donker, maar mijn koplamp verlicht mijn mistige adem en cre?ert die ruimte tussen mij en het pad. Elke stap, een voorwaartse beweging, niet denken, maar voelen. En dan gebeurt het. De langverwachte zonsopgang gluurt Nike Internationalist Mens door de pijnbomen en het pad ontwaakt voor mij. Het onwetende ontvouwt zich terwijl het bos zichzelf binnen enkele minuten transformeert. Mijn tempo versnelt en mijn ademhaling egaliseert terwijl mijn voeten over wortels en rotsen dansen. Ik adem in en laat me op dit moment de volgende zeven mijl dragen.

Ik keer later die ochtend terug naar het ziekenhuis, een al te vertrouwde setting op dit punt. Ze bevindt zich nog steeds in dezelfde positie als toen ik haar de avond ervoor had verlaten. Ik stap naar het bed en pak haar hand. Ze zijn koud en gezwollen weer als ik ze begin op te warmen. Ik verwelkom haar 'Good Morning' en begin haar alles te vertellen over mijn eerste trailrun en hoe het de langste afstand was die ik tot nu toe had afgelegd. Ik vertel haar over mijn opwinding om zo'n prestatie te kunnen voltooien en dat zij en ik Nike Air Max Command Mens op een dag samen in Asheville zullen rennen als dit allemaal voorbij is. Ik zucht diep van adem en wou dat ze hetzelfde kon doen. In plaats daarvan zie ik dezelfde mechanische opkomst en val van haar borst. Warme lucht vult haar koude longen met elke snelle burst van de ventilator. Het piepende en gierende geluid van machines verving de stem van mijn zus, terwijl verschillende buizen en canules de structurele ondersteuning voor haar lichaam werden. Mijn zus was een machine geworden, geplaagd door een onvoorzien zeldzaam longontstekingsvirus. Haar ECMO-behandeling dwong haar tot een medisch ge?nduceerde coma, waarbij levendigheid werd vervangen door stilte en onzekerheid. Even was ik bijna vergeten hoe mijn zus eruit zag buiten de chaos die volgde.